این شعر قشگ رو از وبلاگ "کشکول میرزا مهدی" برداشتم. خودم خیلی خوشم اومد. امیدوارم شما هم خوشتون بیاد. به نظرم این شعر را باید کسانی بخوانند که در عالی ترین پزهای روشنفکری مدافع روابط آزاد دختر و پسر هستند.

ای شنیدم که شبی بر سر مـد                  دختــــری بــا پـــدرش بـــود به جنـگ

پــدر از روی نصیــحت می گفـت                  کــــه مکـــن پیـــــروی از راه فـرنــــگ

 مرو از خانــه بـــرون بـــی چــادر                   بــــر تـــن خویــش مکـن دامن تنــگ

ای بسا گرگ که در جامه میش                   بهـــــــر صیـــد تــــو نــــوازد آهنــــگ

نکننـــد ایـــن دغـــلان از دغـلی                    بهــــر اغفـــال تـو یـک لحظـه درنــگ

دختـــر از روی تعــــرض گفتــش                    آنـچـه تـو گـویـی بـود جـمله جفنـگ

بــــاش خـــاموش دگـر یاوه مگو                    کـــه تـــو پــیــری و بــــری از فـرهنـگ

مدتـی شـد سپـری زیـن جریان                    تا که یک شب پسری گوش به زنـگ

با سخـــن هــای زیبنـده عشق                    بــا بیـــانــات دل انــگیـــز و قشنـــگ

همچو آهو به سخن رامـش کرد                    از ره حیــــله چـــــــو روبــــاه زرنـــگ

گوهـــــر عفـــــت او را زد و بــرد                    کــــرد دامــان وی آلـــوده بـه ننـــگ

همچنانـی که به خود می بـالید                    زیـــر لـب زمـزمـــه کــرد ایـن آهنـگ

صیــد بـــا پـای خود افتاد به دام                    مــرغ بــا میــل خـود افتـاد به چنـگ