یکی از نمونه های جنایت های این گروهک، کشتن شهید سیده فاطمه طالقانی در ماهشهر در تاریخ 9 تیر 1360 است.

فاطمه طالقانی سه سال داشت و در خواب بود که در آتش سوخت. منافقین به قصد ترور پدر و مادر فاطمه محل سکونت آنها را به آتش کشیده بودند. مادرش، خانم زهرا عطارزاده، از فاطمه می گوید و از آن روز:

«فاطمه متولد 23 تیر 57 بود. فرزند اولمان بود. همسرم در زمان انقلاب بسیار فعال بود. آذر 56 در زمان دانشجویی زندانی شدند و با [حرکت جریان به سمت] پیروزی انقلاب، در دوم آبان 57 آزاد شدند. بعد از انقلاب و در زمان جنگ هم این فعالیت ها ادامه داشت. ما سال 57 هم در جهاد [سازندگی] فعالیت فرهنگی داشتیم. هر دو دبیر بودیم و در تهران تدریس می کردیم. به توصیه پدر همسرم که در اداره آموزش و پرورش سمتی داشتند به ماهشهر رفتیم، چون ظاهرا آنجا بیشتر به کار فرهنگی و مذهبی و نیرو نیاز داشت. شهریور 59 جنگ شد و مهرماه مدارس باز نشد و ما وارد جهاد [سازندگی] شدیم و آنجا شروع به فعالیت های فرهنگی کردیم. همسرم دو واحد ارتباط جمعی تأسیس کرده بودند. کارهای رادیو محلی رادیو محلی را انجام می دادند. ایشان طرح دادند که دو واحد در ماهشهر صنعتی و قدیم تأسیس شد که به آنجا مراجعه می کردند و سرودها و برنامه هایی تهیه می شد که تنظیم و اجرایش بر عهده خودمان بود.

همسرم چون نیروی فعالی بود منافقین ایشان را زیر نظر داشتند و ما هم این را می دانستیم. یک شب در واحد ارتباط جمعی بودیم. آمدند و از روزنه کلید واحد چراغ قوه انداختند تو که من بیدار شدم و با شنیدن صدا رفتند. یک دو شب بود که به خاطر فاطمه می رفتیم توی کانتینر می خوابیدیم چون هوا گرم بود و او نمی توانست بخوابد و ما برای خنک کردن خانه هم امکاناتی نداشتیم. آن شب هم در کانتینر خوابیدیم چون هوا گرم بود و صبح رفتیم خانه نماز بخوانیم. دوستم که با ما همکاری داشت آمد برای نماز و گفت از کنار کانتینر شعله های آتش بلند می شود. گفتم نگران نباش و هول نکن. که رفت، آمد. گفت که خود کانتینر است. به سرعت رفتیم آنجا. همسرم هرچه تلاش کرد نتوانست برود تو. ظاهرا شیشه را شکسته بودند و رفته بودند تو.

ما با استخاره رفته بودیم ماهشهر و این آیه آمده بود که خدا از مؤمنین جانشان را می خرد و بهشت را به آنها می دهد. این صحنه را که دیدم یاد این آیه افتادم و گفتم که پس جان، این بود؛ فرزند آدم از جان آدم عزیز تر است. یاد حضرت ابراهیم افتادم. خدا می دانست که ما نه ابراهیم هستیم و نه اسماعیل. گفت بیایید اینجا که بهشت است. نسیم داشت برگهای درختان را تکان می داد و با خود گفتم نگاه کن در حرکت کلی آفرینش هیچ تغییری ایجاد نشده و این تقدیر فاطمه بود.

احتمال می دادیم کار منافقین باشد. خیلی زود در جریان دیگری دستگیر شدند. گفتند آن شب که چراغ انداخته بودند توی خانه ترسیده اند این کار را انجام دهند. چند شب بعد اما رفته بودند توی کانتینر و همه جا را بنزین ریخته بودند و بعد کوکتل مولتوف پرتاب کرده بودند اما می گفتند که ما بچه را ندیدیم.

بعد از دستگیری هم هیچ وقت آنها را نفرین نکردم. می گفتم او منافق است اما مادرش مسلمان است و دوست نداشتم یک مادر دیگر زجر بچه اش را بکشد.

بعد از آن نتوانستم آنجا بمانم چون هر جا می رفتم یاد فاطمه می افتادم، آخر او توی همه کارها همراهمان بود. دیگر نتوانستم آنجا بمانم و برگشتم.

گاهی احساس عذاب وجدان داشتم. آنجا که می رفتیم نتوانسته بودیم وسایل زیادی با خود ببریم. شرایط زندگی سخت بود. به خودم می گفتم که ما برای رفتن به آنجا هدفی داشتیم اما این بچه چه؟

چیزی که همیشه ذهنم را می خورد این بود که فاطمه می گفت من ماهشهر را دوست ندارم. آخرین بار که اصفهان آمده بودیم یک روز رفته بودیم باغ. فاطمه پدرش را خیلی دوست داشت و به او وابسته بود و همه هم این را می دانستند. پدربزرگش گفت: فاطمه دلش برای باباش تنگ شده که فاطمه گفت آره. اما وقتی گفت بلیط بگیریم برود پیش پدرش فاطمه جواب داد من نمی روم ماهشهر. سه سال بیشتر نداشت اما مثل اینکه از این مسئله آگاه بود. قرار بود همگی از اصفهان برویم مشهد که همسرم آمدند و گفتند کاری دارند و باید برویم ماهشهر و بعد از دو روز، از آنجا میرویم مشهد. باز استخاره کردیم. این آیه آمد که ما باد را مسخر سلیمان کردیم. با خودم گفتم که خب، باد مسخر ماست، برویم. خانواده همسرم که راهی مشهد شدند، ما رفتیم دم اتوبوس بدرقه ی آنها و فاطمه را گذاشتیم توی ماشین و ماشین را با فاصله گذاشته بودیم که نبیند. اما او متوجه شد و شروع کرد به گریه کردن که من می خواهم بروم مشهد و ماهشهر نمی روم. توی اتوبوس هم مدام گریه می کرد که نمی آید. این است که گاه ذهنم را می خورد.

مشهد فاطمه اما ماهشهر بود و مشهد امام رضا نبود . آنجا 2 روز شد 9 روز و آن اتفاق افتاد. فاطمه را برای خاکسپاری آوردیم اصفهان چون اصفهان را دوست داشت و ماهشهر را دوست نداشت. از همان روز این حس را داشتم که کاش ما هم با فاطمه می رفتیم، اینجا خبری نیست هر چه هست آنجاست.»

مادر شهید، در جای دیگری هم داستان آن روز را نقل کرده است: «هشتم تیر یک روز بعد از شهادت آیت الله دکتر بهشتی و یارانش در حزب جمهوری اسلامی بود مراسمی گرفتیم. شب برای خوابیدن به کانتینر واحد ارتباط جمعی [در کنار مسجدجامع ناحیه صنعتی ماهشهر] رفتیم و فردا صبح برای نماز بیدار شدیم. ولی فاطمه هنوز خواب بود به منزلی که در فاصل? پنجاه یا شصت متری کانتینر بود رفتیم و نماز صبح را خواندیم. نمازم که تمام شد دوستم با صدای بلندگفت: «بیا ببین چه خبر شده؟ با شتاب از منزل خارج شدم و به خیابان رفتم. دیدم شعله های آتش از کانتینر زبانه می کشد. اطمینان داشتم که دخترم داخل آن است و در شعله های آتش می سوزد اما آتش آن قدر زیاد بود که نزدیک شدن به آن محال بود چه رسد به نزدیک شدن به آن متحیر ایستاده بودم و مات و مبهوت فقط شعله های آتش را نگاه می کردم حتی یک قطره اشک هم نمی ریختم. نمی دانم شوکه شده بودم یا صبری بود که خدا به من داده بود مردم تلاش می کردند. آتش نشانی هم وقتی آمده بود. آتش که خاموش شد، بدن سوخت? دخترم، شقایق زندگی ام را دیدم. پارچ? سفیدی روی بدن سوخته اش انداختند. اما از شدت حرارت استخوانهایش پارچه آتش گرفت و از بین رفت. پارچ? دیگری انداختند. پزشک قانونی آمد و نوشت: «جسدی زغال شده به انداز? تقریبی هشتاد سانتی متر مشخص گردید و با یک ملحف? سفید پوشانده شده است. استخوانهای جمجمه سوخته شده، فقط بخشی از ساق پا و نیم تنه بالا مشخص است و در قسمت ها دیگر بدن به علّت شدّت سوختگی قابل تشخیص نیست. خانمی گفت:"من همان اولِ آتش سوزی متوجه صدایی شدم که فریاد می زد و با مشت به کانتینر می زد. هیچ کاری نمی توانستم، بکنم فقط همسایه ها را خبر کردم."

قاتل«فاطمه» پس از دستگیری گفت: "قرار بود ساعت سه بامداد روز سه شنبه نهم تیرماه 1360 عملیات آتش زدن کانتینر جهاد را انجام دهم یعنی درست همان موقعی که پدر و مادر و یک نفر از دوستانشان و خود «فاطمه» داخل کانتینر خوابیده بودند. ساعت 3 بامداد آمدم تا کانتینر را آتش بزنم، اما آن قدر لرزه بر اندامم افتاد که قادر به انجام آن نبودم آنجا را ترک کردم و ساعت چهار با اراد? قوی تری آمدم ولی نمی دانم چرا باز هم همان حالت برایم پیش آمد. لرزش بدنم عجیب بود با سرعت سراغ مسئوول تیم رفتم و جریان را گفتم او گفت: عملیات باید همین الان انجام بگیرد. من هم با تو می آیم و با هم کار را تمام می کنیم."

او وجود «فاطمه» را در کانتینر انکار کرده بود ولی مگر می شود کسی پنجره ای را بشکند پتوی نصب شده به دیوار را پاره کند و تمامی نقاط کانتینر را بنزین بریزد کتابها را ببیند ولی کودک سه ساله را سر راهش نبیند؟!»

منبع:رجانیوز

پس از دکتر حسن روحانی؛ رئیس جمهوری که در هفته های گذشته درباره وضعیت بیکاری و اشتغال کشور اظهاراتی را داشته است، به تازگی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی با اعلام منفی بودن رشد اقتصادی کشور، ایجاد اشتغال در شرایط فعلی را غیرممکن دانست.

همچنین وزیر اقتصاد با نامناسب دانستن شرایط اشتغال عنوان کرد بزودی با ورود 5 میلیون کارجوی تحصیل کرده به بازار کار و وجود 3 میلیون نفر بیکار فعلی؛ بازار با 8 میلیون تقاضا برای کار مواجه خواهد شد؛ از سویی معاون اول رئیس جمهور نیز نرخ بیکاری را در کشور بالا اعلام کرده است.

3 میلیون نفر آماده ورود به بازار کار

طبق آمارهای رسمی، نرخ بیکاری کشور در سال های فعالیت دولت های نهم و دهم همواره بالای 10 درصد بوده و قریب به 3 میلیون نفر نیروی متقاضی کار همچنان پشت درهای بسته بازار کار مانده اند. همچنین آمارهای غیررسمی نشان می دهد نرخ بیکاری فعلی کشور بالای 20 درصد بوده و شمار بیکاران نیز به 5 میلیون نفر می رسد. وزیر اقتصاد دولت تدبیر و امید به تازگی عنوان کرده است بزودی بازار کار کشور با 8 میلیون نیروی متقاضی کار مواجه خواهد شد.

نتایج یک تحقیق که از طریق پرسش از خانواده های تهرانی انجام شده است نشان می دهد دست کم یک خانواده از هر دو خانوار درگیر مسئله بیکاری فرزندان خود هستند. این تحقیق در بین خانواده های تهرانی نشان می دهد که 42.8 درصد خانواده ها به وجود حداقل یک بیکار در خانواده خود پاسخ مثبت داده اند. از سویی پاسخ دهندگان عنوان کرده اند 66.5 درصد خانوارها دارای یک نفر شاغل هستند و حدود 18 درصد نیز اعلام کرده اند در خانواده 2 شاغل و یا بیشتر در بازار کار فعالیت می کنند.

نتایج تحقیق از خانواده های تهرانی

حمید حاج اسماعیلی با تاکید بر اینکه در بحث بیکاری برخی آمارها توسط مقامات دولت جدید نمایان شده است گفت: به هم ریختگی اقتصادی در کشور باعث شده تا اقدامات اشتغالی دولت ها نمود عینی نداشته باشد.

کارشناس بازار کار اظهار داشت: ایرانی ها در دو دهه اخیر به دلالی و واسطه گری در بازار رو آورده اند که نمی توان آنها را خیلی جزو گروه بیکاران دانست. حاج اسماعیلی خاطر نشان کرد: بخشی از شاغلان در کشور نیز در مشاغلی فعالیت دارند که خیلی قابل رصد نیست و دارای بیکاری پنهان هستند.

نماینده کارگران در هیئت حل اختلاف افزود: متاسفانه استانداردهای بازار کار خیلی در ایران قابل بررسی نیست. افراد به هر حال در جاهایی مشغول به کار هستند و کسب درآمد می کنند ولی همه نوع کار طبق استانداردها شغل محسوب نمی شود.

کارهایی که پول دارند ولی شغل نیستند!

این فعال کارگری خاطر نشان کرد: هم اکنون افراد زیادی در مشاغل کاذب هستند که اتفاقا درآمد بالایی هم دارند ولی شاغل به حساب نمی آیند. وی با اشاره به اینکه مردم خیلی تمایلی به بیان دقیق اطلاعات کاری خود ندارند گفت: بنابراین در هر نوع آمارگیری و تحقیقی، بخشی از بیکاری پنهان می ماند.

حاج اسماعیلی تاکید کرد: متاسفانه باید گفت بیکاری جوانان بالا است و کارفرمایان خیلی به آنها اعتماد نمی کنند. هم اکنون یک تمرکزی از بیکاری در بین کارجویان 15 تا 29 ساله وجود دارد. کارشناس بازار کار اظهار داشت: همچنین فارغ التحصیلان دارای بیکاری بالایی هستند و نرخ بیکاری در بین زنان نیز بالا است و در این بخش رکود کامل در بازار کار زنان وجود دارد.

به گفته وی، دولت تدبیر و امید اگر واقعا برنامه ای برای تغییر شرایط بازار کار در نظر دارد باید ثبات را در اقتصاد کشور حاکم کند. وزیر اقتصاد اعلام کرده است دولت به دنبال ساماندهی نقدینگی سرگردان و هدایت آن به سمت تولید است.